یادداشت 32: مریض خونه
دیروز عصر رفتم آب سیب خریدم! از این کارخونه ای ها. من رو یاد بیمارستان میندازه. فقط آب سیب برام این حکم رو داره. بقیه میوه ها اینطور نیستند! به خاطر همین خیلی کم میخرم آب سیب.
چقدر ماها بیمارستان بودیما ... انگار تمومی هم نداره. نه اینکه بیمارستان رو دوست داشته باشم، ازش خوشم نمیاد؛ ولی هیچ وقت ازش متنفر هم نبودم. الآن که فکر میکنم می بینم مواقعی که اونجا بودم، بیشتر خونوادم اذیت میشدن تا خودم! شاید بابت همینه که هیچ وقت ازش به نفرت یاد نکردم و یاد نخواهم کرد. بعضی وقت ها بیمارستان چیزای بیشتری یاد آدم میده تا مدرسه و دانشگاه. این یه واقعیته. حداقل اش یاد میگیری که دنیا همیشه اونجور که تو میخوای نیست و قرار هم نیست که باشه!
آدم مثل پادشاهه اونجا! همه در خدمت تو میشن! فقط یه خرده درد میکشی که اونم قابل تحمله. میشه باهاش کنار اومد. به خصوص اگه چپ و راست بهت آرامبخش بزنن!
از صمیم قلب دعا میکنم دیگه سر و کارتون به بیمارستان نیفته و کارتون باهاش تموم شده باشه.
خب ... باید یه چیزی هم راجع به مریض خونه میگفتم! مگه میشه از اکستروفی مثانه حرف زد و از بیمارستان چیزی نگفت؟!
جای قشنگیه ولی واسه نرفتن ...
خداوند حافظ و راهنمای ما باشد.
نمیدونم این وبلاگ رو شخصی بدونم یا پزشکی! اما بیشتر شخصی خواهد بود. در میان صفحات این وبلاگ، دغدغه های شخصی یک بیمار اکستروفی مثانه رو خواهید خواند؛ ضمن اینکه با این بیماری هم آشنا خواهید شد.