این روزها میرم دانشگاه، به استادا نگاه میکنم و به دیگر دانشجو ها! و میام خونه. یه خط روتین که گاهی یه کوئیزی، تمرینی که معمولاً درست انجامش نمیدم!!! این روتین رو به هم میزنه! دانشگاه که چیز زیادی یاد آدم نمیده. یه مشت فرمول و تئوری... بعضی وقت ها فکر میکنم چند واحد اضافه داشتیم؟! واحدایی که فکر نکنم مطالبش اون دنیا هم به درد یه نفر بخوره، چه برسه به این دنیا!

چند وقتی نیستم. گمون کنم باید یه مدت نباشم. کوتاه خواهد بود. نگران نباشید!

دیگه نمیگم در مورد بلاگ نظر بدین چون میدونم این کار رو نمی کنید. با شما خواننده های خاموشم.

خاموش باشید و بخونید.

کامنت کلّی:  اگه توو این وبلاگ از اکستروفر ها تعریف میکنم و تأکید میکنم که منحصربفردند، به خاطر اینه که اعتقاد دارم ما بیماری خاصی داریم که همه ی جنبه های زندگیمون رو زیر و رو کرده، اونهم برای همیشه. متفاوت شدیم و متفاوت به دنیا اومدیم برای همیشه اما میخوام به شما اکستروفر های مثانه بگم که شما لیاقت یه زندگی خوب رو دارید. خودتون رو دست کم نگیرید...

با همه ی شماهام! همتون!

راستی...

این لینک دارای تعدادی عکس آموزشی از دستگاه ادراری است. حوصلتون گرفت ببینید...

(راهنمایی: عکس هایی که با TN شروع میشن کوچیکن. عکس های اصلی بعد از اینا شروع میشن. نیمه ی پایینی صفحه.)

خداوند حافظ و راهنمای ما باشد.